Stosowanie środków chemicznych w czasie wegetacji roślin
Oprócz poprzednio wymienionych metod ochrony, polegających głównie na zapobieganiu rozwojowi chorób i szkodników, wielkie znaczenie ma stosowanie środków chemicznych w czasie wzrostu roślin. Wśród zabiegów z nim związanych najczęściej będziemy mieli do czynienia z opylaniem, opryskiwaniem, aerozolowaniem i gazowaniem.
Opylanie, tzn. obsypywanie bardzo miałkim, suchym preparatem, jest zabiegiem bardzo łatwym i szybkim. Technika jego przeprowadzania dokładnie omówiona jest w podręcznikach warzywnictwa i sadownictwa.
Opryskiwanie również omówione zostało na wykładach z warzywnictwa i sadownictwa. Dla przypomnienia podajemy, że w wypadku opryskiwania roślin o liściach pokrytych nalotem woskowym (wśród ozdobnych będą to m. in. palmy, goździki, tulipany) do cieczy należy dodać środek powodujący jej lepsze osadzanie się na roślinach, np. szare mydło w ilości 1 kg na 100 1 cieczy lub specjalny preparat Netzmittel-Wolfen.
Opylanie i opryskiwanie stosowane są zarówno przy uprawie w szklarni, jak i gruncie. Preparaty służące do opryskiwania lub opylania podano przy opisach poszczególnych chorób i szkodników.
Aerozolowanie jest zabiegiem podobnym do opryskiwania, od którego różni się tym, że kropelki roztworu są znacznie drobniejsze; rozpryskana ciecz przybiera postać mgły. Do tego zabiegu konieczne są specjalne aparaty — wytwornice aerozoli. Obecnie produkowane są preparaty w specjalnych metalowych pojemnikach, rozpylające się samoczynnie przy naciśnięciu odpowiedniego urządzenia pojemnika.
Na rynku znajduje się preparat „Aerozol do szklarni” służący do zwalczania szkodników.
Gazowanie ma duże zastosowanie przy uprawie w szklarniach. Jest ono stosunkowo łatwe do wykonania, skuteczne, nieszkodliwe dla roślin i mało kosztowne.
Od dawna stosowanym zabiegiem, zwłaszcza przy zwalczaniu mączniaków, jest tzw. gazowanie parami siarki. W tym celu siarkę sproszkowaną albo w kawałkach podgrzewa się do temperatury powyżej 460 stopni C. W temperaturze takiej siarka przechodzi w gęstą parę i osiada na roślinach zabijając grzyby chorobotwórcze. Siarkę podgrzewa się w specjalnych aparatach zwanych sulfuratorami; sulfurator składa się z paleniska na węgiel drzewny i umieszczonego na nim zbiornika na siarkę. Jeszcze łatwiejsze w obsłudze są sulfuratory elektryczne. Na 1 m2 pomieszczenia zużywa się od 0,5 do 0,75 g siarki.
Przy zwalczaniu wielu szkodników (m. in. mszyc i mączlików) stosuje się gazowanie Cyjanofumem. W tym celu na suchych chodnikach szklarni rozkłada się na podkładkach papierowych Cyjanofum, stosując — zależnie od, gatunku szkodnika — od 20 do 60 g preparatu na 100 m3 pomieszczenia. Zawarty w preparacie cyjanek wapnia w obecności znajdującej się w powietrzu pary wodnej rozkłada się, wydzielając silnie trujący gaz — cyjanowodór. Aby rozkład nie nastąpił zbyt szybko, na 24 godziny przed gazowaniem zaprzestaje się podlewania i spryskiwania roślin, a zbiorniki z wodą przykrywa. Temperatura w pomieszczeniu nie powinna być niższa od 13° ani wyższa niż 22°, gdyż rośliny mogłyby ulec uszkodzeniu. Gazowanie powinno się przeprowadzać w nocy, pozostawiając Cyjanofum na 8—10 godzin (przy uprawie młodych lub szczególnie delikatnych roślin —-przez 4—5 godzin). Po upływie tego czasu resztki preparatu należy usunąć, a szklarnie dokładnie wywietrzyć. Przez 5 godzin po gazowaniu nie wolno roślin podlewać, w wypadku zaś silnego nasłonecznienia szklarnię trzeba zacieniować. Ponieważ wydzielający się z preparatu cyjanowodór jest silnie trujący dla ludzi, preparat trzeba rozkładać w masce i ubraniu ochronnym, a po rozłożeniu natychmiast wyjść ze szklarni. Przed wejściem do szklarni w celu jej wywietrzenia również należy założyć maskę i ubranie ochronne.