Pierścieniak
Pierścieniak (Stropharia rugosoannulata) należy do klasy podstawczaków, rzędu botanicznego bedłkowatych i rodziny łuskwiakowatych. Składa się on z części podziemnej, którą stanowi sięć białych strzępek oraz z części nadziemnej, którą są owocniki złożone z trzonka i kapelusza. We wczesnym stadium rozwojowym kapelusz owocnika pokryty jest zgrubieniami, które potem zanikają lub pozostają w postaci białych cętek. W czasie dojrzewania osłona łącząca brzeg kapelusza z trzonkiem pęka, odsłaniając fioletowe lub białe blaszki, ustawione promieniście. Pod silnym powiększeniem widoczne są na nich maczugowate komórki, tzw. podstawki, na których znajdują się po 4 zarodniki spełniające tę samą rolę, co nasiona. Są one barwy czarnej i jeśli upadną na odpowiednie podłoże, zaczynają kiełkować. Wypuszczają najpierw jedną strzępkę, która rozwidla się i tworzy sieć strzępek. W odpowiednich warunkach łączą się one, dając początek owocnikom. Cały cykl rozwojowy – od niespełna milimetrowego węzełka do dojrzałego owocnika – trwa 12-14 dni. U uprawianych odmian pierścieniaka barwa kapelusza jest czerwono-brązowa, a cały grzyb przypomina popularnego u nas prawdziwka.
Podłożem do jego uprawy mogą być wszelkiego rodzaju słomy, włącznie z paździerzami lnianymi, które nie wymagają długiego i specjalnego, jak w przypadku pieczarki, przygotowania.
Wybierając taką uprawę w ogródku, należy wyznaczyć zagon nieco osłonięty przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych i deszczu.
Można także założyć uprawę pierścieniaka w inspekcie lub pod folią. Uprawę zakłada się w okresie maja-czerwca. Przystępując do tej uprawy, trzeba przygotować ziemię próchniczną wymieszaną z wysokim (tzn. kwaśnym) torfem, aby była lekko kwaśna (pH 5,6-6,0) oraz postarać się o świeżą słomę, najlepiej pociętą na kawałki (może być sieczka). Słomę tę moczy się przez 38-48 godzin, kilkakrotnie zmieniając wodę. Po odpowiednim nawilżeniu (gdy przy ściśnięciu słomy w dłoni między palcami ukażą się pojedyncze krople wody), słomę układa się na wyznaczonym miejscu i silnie ubija, tworząc grzędę wysokości około 20 cm. Następnie sadzi się grzybnię, wyjmując ją z woreczka foliowego i dzieląc na kawałki wielkości gołębiego jaja. Technika sadzenia polega na odchyleniu słomy jedną ręką i wkładaniu drugą kawałeczka grzybni w powstały otwór, na głębokość 5-8 cm. Miejsce sadzenia ugniata się ręką. Następnie okrywa się grzędę workami lub papierem oraz obciąża, aby zapobiec podnoszeniu się słomy. Papier lub worki należy stale zwilżać, aby słoma nie wyschła. W ciągu 3-4 tygodni grzybnia opanowuje całe podłoże. Wówczas zdejmuje się okrycie, a nakłada ziemię okrywową (przygotowaną w opisany wcześniej sposób). Pierwsze owocniki pierścieniaka pojawiają się w 3-4 tygodnie po założeniu okrywy.
W inspekcie bez trudu można uzyskać optymalne warunki wzrostu dla tego grzyba, jeżeli tylko zapewni się wietrzenie i osłoni od działania promieni słonecznych. Inspekt chroni ponadto od deszczu oraz przesuszenia podłoża. Łatwo utrzymać w nim odpowiednią temperaturę do rozwoju grzybni (25-28°C). W temperaturze podłoża poniżej 20°C okres przerastania grzybni trwa zbyt długo. Natomiast wzrost temperatury w podłożu powyżej 30°C prowadzi do osłabienia, a następnie zabicia grzybni. Prowadząc uprawę pierścieniaka w inspekcie, trzeba go cieniować i wietrzyć, aby utrzymać możliwie stałą temperaturę. Wahania temperatury powodują skraplanie się pary wodnej. Pod działaniem kropli wody grzybnia obumiera, a słoma stopniowo czernieje. Zjawisko to jest bardziej niebezpieczne dla uprawy niż przesuszenie powierzchni grzędy.
Po przykryciu grzęd ziemią okrywową należy pamiętać, aby okrywa była zawsze wilgotna. Przesuszone grzędy podlewa się konewką z drobnymi otworami lub wężem zakończonym sitkiem. Woda nie powinna przedostać się do podłoża. W 10-14 dni po przykryciu należy inspekt wietrzyć, wkładając między okno inspektowe a skrzynię kołek o przekroju 6X6 cm.
Od przykrycia do pierwszych zbiorów upływa około 4 tygodni. W okresie owocnikowania pierścieniak jest mało wrażliwy na wahania temperatury. Jednakże w tym okresie trzeba grzędy wietrzyć przez podnoszenie okien inspektowych na szerokość dłoni, tak jednak, aby był lekki spadek dla odprowadzenia wody z opadów. W dni chłodne okna się zamyka. W ciągu dnia wietrzy się wtedy, gdy na grzędzie znajduje się większa ilość owocników. Grzędy też w miarę potrzeby trzeba podlewać (jednorazowo nie więcej niż 1,5 litra na 1 m2). Od chwili zawiązania owocników do dojrzałości pełnej upływa 10-12 dni. W warunkach naturalnych zbiory zaczynają się na początku sierpnia i trwają aż do mrozów. Pierścieniaka zbiera się wtedy, gdy osiągnie pełną dojrzałość, tzn. gdy osłona okrywająca blaszki jest przerwana, ale kapelusz ma jeszcze kształt dzwonu. Zbierając pierścieniaki, wykręca się (nie wycina) je z okrywy lub podłoża, ujmując grzyby delikatnie dwoma palcami za kapelusz. Końce trzonków dokładnie się czyści lub obcina. Powstałe po wykręceniu owocników dołki zasypuje się ziemią okrywową. Z 1 m2 można uzyskać od 10 do 16 kg grzybów.