Jedną z ważniejszych czynności przy produkcji kwiatów jest umiejętne i właściwe przygotowanie ich do transportu. Na przygotowanie to składa się w wypadku kwiatów ciętych: cięcie i pakowanie, w wypadku doniczkowych — pakowanie.
Cięcie. Cięcie kwiatów, zarówno szklarniowych, jak i gruntow-ych, powinno być przeprowadzone na kilka godzin przed planowaną ekspedycją, a przed ścinaniem rośliny powinno się podlać. W okresie letnim, szczególnie podczas upałów, po ścięciu kwiaty przenosi się do pomieszczenia o temperaturze niższej od temperatury otoczenia.
Najlepiej do tego celu nadają się chłodnie lub przechowalnie, w których temperatura może być utrzymana w granicach od + 5 do + 8°.
Cięcia kwiatów dokonuje się rano, po południu lub wieczorem. Nigdy nie należy ciąć kwiatów w południe, szczególnie należy o tym pamiętać w okresie letnim, w czasie dni słonecznych; cięcie kwiatów powinno być wówczas skończone do godz. 9—10 rano lub przeprowadzone między 4 a 7 godz. wieczorem.
Cięcie większości kwiatów wykonuje się za pomocą ostrego noża, niekiedy łodygi wyłamuje się (np. goździki wyłamuje się w kolanku) lub wyrywa (np. gerbera, narcyzy, szafirki), rośliny zaś o pędach zdrewmiałych lub półzdrewniałyeh ścina się za pomocą sekatora (np. róże, złocienie, lilaki).
Przy ścinaniu kwiatów gruntownych w okresie letnim trzeba mieć ze sobą, nas polu naczynie z wodą. Mogą to być wiadra, dzbanki, lub blaszane głębokie puszki, wypełnione wodą do wysokości 7—8 cm, o temperaturze tylko nieco niższej od temperatury otoczenia (nie jest potrzebna bardzo zimna woda). Kwiaty bezpośrednio po ścięciu należy umieścić w naczyniu z wodą, a jeżeli go nie ma, natychmiast po przeniesieniu do pomieszczenia. Przed zanurzeniem do wody należy odnowić miejsca cięcia, to znaczy: koniec pędu ściąć jednym pociągnięciem ostrego noża. W naczyniu, do którego wstawiamy rośliny w pomieszczeniu, również nie powinno być zbyt dużo wody, należy bowiem pamiętać, że rośliny cięte z przeznaczeniem do transportu muszą mieć ulistnienie i kwiaty suche.
Kwiatów gruntowych nie ścina się podczas deszczu lub bezpośrednio po deszczu.
Sprawą równie ważną jak pora cięcia jest faza rozwoju kwiatów, w jakiej należy je ścinać, aby uzyskać najlepszy materiał handlowy, a także efekt dekoracyjny. Przeważnie większość kwiatów szklarniowych, a także i niektóre z gruntowych, ścina się w początkowej fazie rozwijania się kwiatów, a więc wówczas, gdy pąki są już zabarwione, ale jeszcze nie zupełnie otworzone.
Róże, zarówno szklarniowe, jak i gruntowe, ścina się w pąku, najpóźniej zaś w takiej fazie, gdy płatki zewnętrznego okółka lekko się odchylają na zewnątrz.
Goździki szklarniowe ścina się wówczas, gdy pąk kwiatowy jest dobrze zabarwiony i w połowie rozwinięty. Jeżeli rynek wymaga, goździki mogą być ścinane również całkowicie rozwinięte. Należy jednak pamiętać, że transport kwiatów całkowicie rozwiniętych jest o wiele trudniejszy niż materiału w pąkach. Należy je dodatkowo zabezpieczyć przed zniszczeniem w czasie transportu przez opakowanie poszczególnych kwiatów delikatną, miękką bibułką lub ligniną. G o-ździki gruntowe ścina się najczęściej w pełni kwitnienia.
Złocienie (chryzantemy) ścina się wówczas, gdy koszyczki kwiatowe są wykształcone i rozwinięte bardziej niż do połowy.
Frezje ścina się wtedy, gdy 1—2 pierwsze kwiaty w kwiatostanie są rozwinięte.
Gerberę najlepiej jest wyrywać w momencie, gdy pylniki pręcików zaczynają pylić. Wcześniejsze wyrywanie powoduje bardzo szybkie więdnięcie kwiatów.
Lilie, kosaćce (irysy), mieczyki i ostróżki ścina się, gdy pierwszy pąk jest gotowy do rozwinięcia się, a następne — zabarwione.
Piwonie pełnokwiatowe ścina się wówczas, gdy kwiat jest w połowie otwarty, pojedyncze — w pąku zamkniętym, zabarwionym.
Maki ścina się w fazie pąka gotowego do rozwinięcia się.
Tulipany powinny być ścinane w tym czasie, gdy pąki są jeszcze zamknięte, ale wyraźnie zabarwione.
Cyklameny, wilczomlecz, storczyki, cantedeskie, narcyzy, dalie, cynie oraz szafirki ścina się w pełni kwitnienia.
Lewkonie należy wyrywać z korzeniami wówczas, gdy pierwsze kwiaty są rozwinięte.