W zaspokojeniu zapotrzebowania na kwiaty w okresie zimy duże znaczenie mają rośliny cebulowe: tulipany, hiacynty, narcyzy i szafrany, które przez pędzenie, czyli poddanie odpowiednim zabiegom zostają zmuszone do zakwitnięcia już od drugiej połowy grudnia.
Hiacynt wschodni — Hyacinthus orientalis
Hiacynt, ze względu na efektowne kwiaty, a zwłaszcza piękny zapach jest jedną z najpopularniejszych roślin ozdobnych.
Do uprawy cebul hiacyntów w Polsce nie ma odpowiednich warunków i z konieczności muszą być importowane. Sprowadzane są dwa rodzaje cebul: zwykłe i tzw. preparowane. Te ostatnie dzięki uprzedniemu poddaniu działaniu odpowiednich temperatur nadają się do wczesnego pędzenia i mogą zakwitnąć w końcu grudnia i na początku stycznia. Z cebul nie preparowanych można otrzymać rośliny kwitnące najwcześniej w marcu.
Cebule hiacyntów sadzimy w połowie września — połowie października do doniczek o średnicy 10—12 cm, na których dno dajemy drenaż, do ziemi ogrodowej z dodatkiem piasku w ten sposób, aby wierzchołek wystawał nieco ponad brzeg doniczki, a 1/4 cebuli wystawała z ziemi. Posadzone cebule dołuje się w rowach podobnie jak tulipany.
Do pędzenia hiacyntów najwcześniej można przystąpić w trzeciej dekadzie listopada wydobywając z rowów doniczki z cebulami preparowanymi odmian wczesnych. Cebule nie preparowane można wyjmować w grudniu — styczniu, wszystkie jednak dopiero wówczas gdy wyrastający pęd osiągnie 4—5 cm wysokości. Przy przenoszeniu do szklarni należy zachować ostrożność (porównaj — tulipan).
Doniczki z hiacyntami ustawiamy w szklarni o temperaturze 15° pod stołem, przykrywamy torfem lub piaskiem i podlewamy umiarkowanie. Gdy pędy osiągną długość 7—8 cm a między liśćmi można już wyczuć pąk kwiatowy, hiacynty ustawiamy na stole, temperaturę podwyższamy do 20—23° i podlewamy dość obficie. Hiacynty wnoszone do szklarni pod koniec stycznia stawia się od razu na stołach na pełnym świetle.
Po rozwinięciu się kilku dolnych kwiatów w kwiatostanie temperaturę należy obniżyć do 15—18°. Przy wczesnym pędzeniu hiacynty zakwitają po 4 tygodniach, a później po 3 tygodniach od chwili wniesienia do szklarni. Poza utrzymaniem odpowiedniej temperatury należy zwrócić baczną uwagę na podlewanie. Rośliny należy podlewać tylko w godzinach przedpołudniowych, w ten sposób aby woda nie zatrzymywała się na liściach. Woda utrzymująca się przez dłuższy czas między liśćmi może powodować gnicie kwiatostanów.
Konwalia majowa — Convallaria majalis
Konwalia nie jest wprawdzie rośliną cebulową, lecz bywa pędzona w tym samym okresie. Jej piękne białe kwiaty o miłej woni zawsze znajdują nabywców.
W drugiej połowie października za pomocą wideł amerykańskich wykopuje się z ziemi kłącza konwalii, które po otrząśnięciu ziemi i usunięciu liści, należy odpowiednio posortować. Kłącza o pąkach grubych, na wierzchołku tępo zakończonych przeznacza się do pędzenia, ponieważ mają wykształcone pąki kwiatowe. Rośliny o pąkach cienkich, spiczasto zakończonych, jako nie posiadające jeszcze zaczątków kwiatów wysadza się ponownie do gruntu.
Roślinom przeznaczonym do pędzenia skraca się korzenie do długości około 10—12 cm, wiąże w pęki po 25 szt. i dołuje w inspektach lub na zagonach przysypując piaskiem w ten sposób, aby na powierzchnię wystawały jedynie pąki. Należy zwracać uwagę, aby piasek był stale wilgotny.
Pędzenie konwalii rozpoczyna się w drugiej połowie listopada. Kłącza sadzi się w rozstawie 3X6 cm do skrzynek wypełnionych torfem, piaskiem lub nawet trocinami, w ten sposób aby pąki wystawały ponad powierzchnię podłoża. Skrzynki przykrywa się mchem. Po podlaniu skrzynki ustawia się w ciemnym miejscu, zazwyczaj pod stołem mnożarki, w temperaturze 25°. Rośliny podlewa się codziennie dość obficie, zwracając uwagę, aby znajdowały się w wilgotnym otoczeniu.
Gdy pędy osiągną około 10 cm długości konwalie wystawia się na światło, a gdy kwiaty zaczną się rozwijać temperaturę obniża się do 12—14°. W tym stanie nadają się już do zbytu. Wyrwane kwiatostany układamy po 10 lub 25 szt., otaczamy 2—3 liśćmi i wiążemy w pęki.
Należy zaznaczyć, że u konwalii pędzonych w listopadzie wyrastają jedynie pędy kwiatowe, natomiast liście rozwijają się w niewielkiej ilości. Im później rozpoczyna się pędzenie tym więcej wykształca się liści. Także w miarę opóźniania terminu skraca się długość okresu pędzenia; w listopadzie i w grudniu wynosi on 4 tygodnie, od początku stycznia do połowy lutego — 3 tygodnie, od 15 lutego tylko 2 tygodnie.