Cukinia
Cukinia, jak już zaznaczono, jest dynią zwyczajną o pokroju krzaczastym. Należy do najplenniejszych roślin dyniowatych. W dobrych warunkach z jednej rośliny można uzyskać dwadzieścia i więcej kilogramów owoców. Jest ona dostosowana do naszych warunków klimatycznych, bardziej odporna na niesprzyjające warunki pogodowe od ogórków. Uprawa jej jest prosta. Około połowy maja wysiewa się wprost do gruntu po 2 nasiona w jedno miejsce, a po wschodach przerywa się siewki, pozostawiając po jednej roślinie, stosując zagęszczenie jedna do dwóch roślin na metrze kwadratowym. W celu otrzymania wcześniejszych i większych plonów uprawia się cukinię z rozsady przygotowywanej tak jak dyni olbrzymiej lub kabaczka; wymagana rozstawa 80-100X80-100 cm.
Jako roślina wybitnie plenna musi mieć zapewnione dobre warunki pokarmowe i wilgotnościowe. W takich warunkach, przy systematycznym zbiorze, owocuje od lipca do pierwszych jesiennych przymrozków. Wykazuje dużą odporność na choroby i nie wymaga stosowania specjalnych zabiegów ochrony. Do Polski sprowadza się różne odmiany cukinii, z reguły mieszańcowe; nie warto w tej sytuacji zbierać nasion. Pierwsze polskie odmiany cukinii zostały zgłoszone do rejestru i są aktualnie poddawane badaniom sprawdzającym.
Użytkuje się cukinię, tj. jej owoce niewyrośnięte, bardo młode, cienkie, ciemnozielone, długości 10-12 cm, gdy mają jeszcze okwiat na wierzchołku. Gotuje się je ze skórką, spożywa na surowo, kwasi się jak ogórki. Również można użytkować owoce wyrośnięte, które bardzo dobrze się przechowują.