Papryka
Owoce papryki odznaczają się dużą wartością odżywczą, głównie ze względu na wysoką zawartość witaminy A i C (witaminy tej zawierają najwięcej z uprawianych u nas warzyw). Papryka zawiera również cukry i sole mineralne (wapnia, żelaza i fosforu) oraz kapsaicynę, związek nadający papryce ostry smak. Rozróżnia się dwie grupy papryki; ostrą i słodką. Papryka ostra zawiera duże ilości kapsaicyny, natomiast słodka mniejsze ilości tego związku i dlatego ma smak łagodniejszy. Papryka jako roślina ciepłolubna ma duże wymagania w stosunku do temperatury powietrza (optimum 23-27°C w dzień, 16-18°C w nocy) i gleby, która powinna być zbliżona do temperatury zewnętrznej (poniżej 15°C w glebie rośliny zrzucają kwiaty i zawiązki). Dlatego pod jej uprawę należy wybierać miejsca osłonięte, dobrze nasłonecznione.
Papryka wymaga gleby żyznej, próchnicznej, niekwaśnej. Nie uprawia się jej na oborniku. Na glebie mało próchnicznej można zastosować kompost. Nawozy mineralne daje się przed sadzeniem w ilościach na 1 m2: 15-20 g saletrzaku, 30-40 g superfosfatu i 25-45 g siarczanu potasu.
Paprykę uprawia się z rozsady. Nasiona wysiewa się do inspektu ciepłego lub do skrzyneczki w mieszkaniu w końcu marca. Z 0,1 g nasion otrzymujemy około 10 roślin. Gdy siewki mają liścienie i jeden właściwy liść, pikuje się je w inspekcie w rozstawie 10X10 cm lub sadzi do doniczek o średnicy 10 cm. Przez cały czas produkcji rozsady należy ją podlewać umiarkowanie.
Na 7-10 dni przed sadzeniem rozsadę hartujemy, ograniczając podlewanie i zwiększając wietrzenie aż do zdjęcia okien inspektowych. Rozsadę produkowaną w mieszkaniu stopniowo wystawiamy na dwór. Paprykę sadzimy do gruntu w rozstawie 30X50 cm lub 40X40 cm. W okresie wegetacji glebę należy odchwaszczać, a w przypadku suszy – podlewać rośliny. Około miesiąca po posadzeniu, a drugi raz po 3-4 tygodniach, zasila się rośliny saletrą, dając każdorazowo 10-15 g/m2. Papryka nie wymaga cięcia ani palikowania.
Zbiór przeprowadza się w miarę dojrzewania owoców, gdyż zbyt długo pozostawione na roślinie hamują wzrost i dojrzewanie następnych owoców. Owoce papryki słodkiej zbiera się, gdy są dorośnięte, ale jeszcze nie całkiem dojrzałe, natomiast owoce papryki ostrej zbiera się po dojrzeniu, tj. gdy są czerwone, następnie dosusza je, nawlekając na sznurek lub drut i zawieszając w przewiewnym miejscu.
Odmianami do uprawy gruntowej są: Poznańska Słodka, Shumenski Ratund i Remi, półsłodka Długa z Mor i ostra Bronowicka Ostra. Poznańska Słodka, jak nazwa wskazuje, jest odmianą wyhodowaną w Polsce. Jest to odmiana słodka, wczesna, plenna, pozwalająca uzyskać z jednej rośliny 15-25 stożkowatych, dość dużych (masa ok. 50 g) 2-, 3-komorowych owoców. Długość owocu wynosi około 10 cm, średnica około 5,3 cm. Mięsiste ściany owocu grubości około 3,4 mm, barwa w okresie dojrzałości użytkowej jasnozielona, potem czerwona. Nadaje się do faszerowania i na marynaty. Shumenski Ratund jest odmianą słodką, średnio wczesną, wydaje owoce zwykle zwisające, prawie kuliste, nieco spłaszczone, długości około 5 cm, o średnicy około 6,7 cm. U nasady owoc wgłębiony, wyraźnie żebrowany, na szczycie lekko zaostrzony, barwy zielonej, następnie zielonoczerwonej, gdy jest całkiem dojrzały. Owoc najczęściej trójkomorowy, o mięsistych ścianych grubości 4 mm. Na roślinie może być 11—15 owoców. Nadaje się na sałatki i do faszerowania. Remi, również polskiej hodowli, jest odmianą słodką, średnio wczesną, odznaczającą się dobrą jakością owoców. Owoce jej są kuliste z tendencją do spłaszczenia, lekko karbowane, barwy kremowożółtej potem czerwonej, o ściankach grubości 5-7 mm. Nadaje się na sałatki, do faszerowania i na marynaty. Odmiana półostra Długa z Mor jest najstarszą polską odmianą, wczesną, dobrą do uprawy gruntowej. Owoce są długości 12 cm, zwisające, mało soczyste, barwy czerwonozielonej i czerwonej. Nadają się do marynat i do suszenia. Jedyną odmianą ostrą jest wyhodowana w Polsce Bronowicka Ostra. Jest ona średnio wczesna. Ma owoce zwisające, krótkie (7 cm długości), stożkowe, barwy czerwonozielonej i czerwonej.