Pietruszka
Pietruszka jest atrakcyjnym warzywem smakowym ze względu na znamienny zapach, który nadają jej olejki eteryczne (zwłaszcza apiol). Liście pietruszki zawierają duże ilości witaminy C i A, wapnia, żelaza i fosforu. Pietruszka nie jest wrażliwa na mróz, można ją zostawiać na zimę w gruncie; kiełkuje przy 2-3°C. Wymaga dużo światła, zacieniona i zachwaszczona rośnie bardzo słabo, dając mały plon korzeni. Udaje się na glebie zasobnej w próchnicę, niekwaśnej i wilgotnej. Jeżeli wilgotność gleby jest niedostateczna, a temperatura wysoka, pietruszka rośnie słabo, a korzenie jej rozwidlają się. Uprawia się ją w drugim roku po oborniku.
Korzenie pietruszki rosną głęboko, dlatego gleba powinna być na jesieni przekopana na całą długość szpadla, tj. na cały sztych. Przed przekopaniem wysiewa się na 1 m2 po 20 g superfosfatu i 40-procentowej soli potasowej, na wiosnę zaś dodatkowo 20-30 g saletrzaku i po 15-20 g superfosfatu i soli potasowej. Nasiona wysiewa się możliwie najwcześniej wiosną, w rzędy co 20-30 cm. Poleca się również siew ozimy w listopadzie, gęściejszy – 0,7 g/m2 nasion. W związku z długim okresem kiełkowania nasion przy siewie dodajemy nasiona sałaty czy szpinaku celem wcześniejszego wyznaczenia rzędów, umożliwiających odchwaszczanie. Na glebach zlewnych i podmokłych sieje się na redlinach i wtedy odległości rzędów są większe -40-50 cm.
Pielęgnowanie pietruszki polega na odchwaszczaniu gleby i przerywaniu zbyt gęsto wzeszłych roślin zwykle wówczas, gdy można już wykorzystać natkę do konsumpcji; pozostawia się odstępy 3-4-centymetrowe. Gdy wytwarza się korzeń spichrzowy, należy pogłów-nie zasilić pietruszkę nawozami azotowymi. Korzenie wykopuje się widłami płaskozębnymi, zwykle w końcu października. Z 1 m2 zbiera się 1,5-2 kg korzeni. Aby otrzymać w zimie i wczesną wiosną natkę pietruszki, wysadza się gęsto korzenie do skrzynek lub dużych doniczek z ziemią, które trzymamy w kuchni, a później na balkonie. Można również wysiać pietruszkę w lipcu do gruntu, a na przedwiośniu ustawić nad nią tunel z folii.
W uprawie znajdują się trzy odmiany: wczesna – Cukrowa, średnio późna – Lenka i późna – Berlińska. Odmiana Cukrowa źle się przechowuje; zostawiona w gruncie na zimę wymarza. Daje nać dość bujną, ciemnozieloną. Korzeń ma długość ok. 20 cm, stożkowaty, ostro zwężający się ku dołowi. Główka jest wypukła. Kora biała, walec osiowy białawy z żółtą obwódką. W smaku łagodna. Z kolei Lenka jest trwała w przechowaniu, plenna. Korzeń ma długości ok. 22 cm, stożkowaty, równomiernie zwężający się ku dołowi. Kora kremowobiała, walec biały z wyraźną żółtą obwódką. Miąższ na ogół jędrny, czasem słabo gąbczasty, w smaku łagodny, słodki. Berlińska jest odmianą trwałą w przechowaniu, plenną. Korzeń długości 20 cm, o kształcie wydłużonego stożka. Kora biała, walec kremowy, gruby. W smaku jest ostrzejsza.