Aster — Aster
Rodzaj ten obejmuje kilka gatunków kwitnących od wiosny do jesieni. Roślin tych nie należy mylić z powszechnie uprawianymi na kwiat cięty astrami letnimi, które należą do botanicznego rodzaju Callistephus.
W terenach zieleni duże zastosowanie mają m. in. aster alpejski, wysokości 20—25 cm, kwitnący w maju, aster gawędka, wysokości 30—80 cm, kwitnący bardzo obficie od drugiej połowy sierpnia do października oraz aster karłowy, wyrastający od 20 do 50 cm, kwitnący od połowy września do końca października. Kwiaty poszczególnych odmian astrów bywają niebieskie, lila, fioletowe, różowe, karminowe i białe.
Astry trwałe należą do najbardziej cenionych bylin. Odznaczają się dużą żywotnością i trwałością. Są bardzo niewybredne co do warunków glebowych, źle rosną tylko na glebach zbyt suchych, podmokłych i w stanowiskach silnie zacienionych. Wszystkie gatunki są zupełnie mrozoodporne w naszych warunkach i nie wymagają okrywania na zimę. Astry rozmnażają się z sadzonek, ale głównie przez podział. Aster karłowy i wirginijski wytwarzają duże ilości rozłogów. Pozostałe gatunki tworzą u nasady starych pędów nowe pędy w postaci pąków lub rozetek liściowych. Ze względu na silne wyczerpywanie podłoża astry należy przesadzać co kilka lat.
Zastosowanie astrów w zestawieniach z innymi bylinami jest bardzo szerokie. Nadają się one również na kwiat cięty.
Astilbe. tawułka — Astilbe
Odmiany ogrodowe są mieszańcami wielu gatunków i należą do najcenniejszych bylin ogrodowych. Wysokość ich waha się w granicach od 50 do 150 cm. Kwitną od czerwca do sierpnia. Kwiaty, barwy od białej do różowej, lila i karminowej, zebrane są — zależnie od odmiany — w zwarte lub luźne wiechy. Wszystkie tawułki odznaczają się trwałym i ładnym ulistnieniem.
Tawułki wymagają gleby żyznej i wilgotnej. Znoszą dobrze stanowiska lekko zacienione. Nie udają się w miejscach suchych. Są zupełnie wytrzymałe na mróz. Często sadzone bywają nad brzegami wód.
Rozmnaża się tawułki na wiosnę przez podział starszych roślin, które wytwarzają bardzo twarde, drewniejące karpy. Młode rośliny po posadzeniu należy okrywać na zimę, głównie przed wysychaniem.
Dzielżan — Helenium
Wśród bylin dzielżany zajmują jedno z czołowych miejsc. Są to rośliny wysokości od 60 do 180 cm, bardzo szybko i bujnie rosnące. Uprawiane są mieszańce kilku gatunków. Barwa kwiatów od czysto żółtej i pomarańczowobrązowej do ciemnoczerwonej. Kwitną od początku czerwca do końca sierpnia, bardzo obficie. Wszystkie obecnie stosowane odmiany są zupełnie mrozoodporne.
Uprawiać można dzielżany na każdej glebie z wyjątkiem zbyt wilgotnych i nieprzepuszczalnych. Wymagają pełnego nasłonecznienia.
Rozmnaża się dzielżany przez podział polegający na oddzielaniu na wiosnę młodych roślin powstających u nasady zeszłorocznego pędu. Bardzo dobrze rozmnażają się również dzielżany przez sadzonkowanie młodych pędów.
Większość uprawianych odmian wymaga podwiązywania silnie rozgałęzionych i ciężkich pędów. Gęściejsze sadzenie tj. w odstępach 30 — 40 cm, zapobiega wyleganiu pędów. Bardziej zwarty i sztywny układ pędów można osiągnąć przez przycięcie ich wierzchołków w maju, powoduje to jednak opóźnienie okresu kwitnienia mniej więcej o 2 tygodnie. Zalecane jest przycinanie tuż po przekwitnieniu pędów wcześniej kwitnących odmian w celu wywołania powtórnego kwitnienia. Suche pędy z główkami kwiatów pozostawione na zimę są często ozdobą ogrodu.