DROGI I PRZEJŚCIA
W ogródku przydomowym dróżkę główną stanowi dojście do drzwi wejściowych domu mieszkalnego (na działce – dróżka prowadząca do altany i placyku wypoczynkowego). Ścieżki, czyli przejścia, służą do chodzenia do miejsc upraw, stosu kompostowego, inspektów, tunelu foliowego, szklarenki itp. Na dróżki te i przejścia mogą być stosowane następujące rodzaje nawierzchni:
– ziemia ulepszona,
– żwirowa,
– ceglana,
– utwardzona wielotworzywowa,
– betonowa,
– umocniona trawą.
Nawierzchnia ziemna (gruntowa) uIepszona składa się z warstwy 1 5-20-centymetrowej gliny zmieszanej z piaskiem w stosunku 1/3-1/4 gliny i 2/3-3/4 piasku, wałowanej na wilgotno kolejno warstwami 4,5-centymetrowymi. Na glebach gliniastych dodatkowo stosuje się na spodzie 3-5-centymetrową warstwę piasku, jako drenaż; spadek poprzeczny powinien wynosić 4%. Tę dość słabą nawierzchnię poprawia dodatek wapna hydratyzowanego (odwodnionego).
Nawierzchnie żwirowe mogą być 1-warstwowe i 3-warstwowe. Pierwsze składają się z ułożonej na dnie koryta 5-centymetrowej warstwy gliny, a nad nią 7,8-centymetrowej warstwy żwiru o granulacji 10-20 mm. Przez wałowanie uzyskuje się scalanie tych składników i wypełnianie szczelin gliną podczas nacisku wału. Trwalsza jest nawierzchnia 3-warstwowa. Składa się ona z: 10-15-centymetrowej podbudowy z kamienia lub żwiru o granulacji 30-70 mm, lekko zwałowanej, warstwy wilgotnej piaszczysto-żwirowej o grubości 2-3 cm, o granulacji ziaren 15-30 mm, wałowanej warstwy żwiru o grubości 5 cm, o granulacji ziaren 10-15 mm. Do warstwy wierzchniej dodaje się 0,81 kg na 1 m2 chlorku wapna lub wapna hydratyzowanego, cementu w stosunku 1:5, pyłu węglowego -wszystko razem mieszając.
Nawierzchnia ceglana składa się z 8-centymetrowej warstwy spodniej z tłucznia o granulacji ziaren 40 mm, 3-centymetrowej warstwy tłucznia kamiennego wałowanego o granulacji 5-25 mm oraz 3-5-centymetrowej warstwy wierzchniej, złożonej z 80% cegły mielonej dobrze wypalonej, np. z dachówki, i 20% gliny cegielnianej, mieszanej z wapieniem w stosunku 2:1; składniki te muszą być mieszane i wałowane na wilgotno.
Nawierzchnię utwardzoną wielotworzywową wykonuje się z różnych materiałów: kamienia naturalnego (brukowiec, tłuczeń, kostki, płyty), betonu i jego kombinacji z cegłą, bituminami i pustakami ceramicznymi. Trzeba tylko odpowiednio dobierać proporcje, uwzględniając rodzaje tworzyw, ich barwę i fakturę. Powyższe nawierzchnie mogą być również wykorzystywane do robienia placyków wypoczynkowych koło altany.
Łatwiejszą w wykonaniu będzie dróżka z ułożonych regularnie płyt betonowych lub łamanych oraz z kamienia naturalnego – najczęściej piaskowca. Płyty betonowe mogą być barwione, o wymiarach 35X35X5 cm lub 50X50X7 cm. Są one dostępne w handlu. Płyty takie mogą być również stosowane na trawnikach. Odpowiednio ułożone stanowią element ozdobny w ogródku. Płyty należy układać na podsypce piaskowej o grubości 5-8 cm.
Bardziej popularna jest nawierzchnia z płyt betonowych układanych luźno. Przy układaniu płyt należy uwzględniać szybkość poruszania się użytkowników. Odstępy między płytami powinny równać się średniej długości kroku, która wynosi: spacer, chód wolny – 625 mm, chód normalny – 750 mm, chód szybki – 875 mm. Płyty te można układać również bez podsypki piaskowej, zagłębiając je w ziemi na 3-4 cm. Wymagana jest duża staranność przy ich układaniu.